Definicja Charyzmatu Oblackiego

Charyzmat oblacki jest unikalnym duchem i posłaniem, które odróżniają Oblatów Maryi Niepokalanej od innych zgromadzeń zakonnych. Wywodzi się bezpośrednio z nauk św. Eugeniusza de Mazenoda, założyciela zgromadzenia w XIX wieku we Francji. Na początku swojej działalności, Oblaci skierowali swoją misję ku najbardziej potrzebującym – biedakom, chorym i niewykształconym.

Centralnym elementem oblackiego charyzmatu jest pobożny kult do Matki Bożej w postaci Maryi Niepokalanej oraz szczególne umiłowanie tzw. ubogich ewangelicznie – osób odrzuconych i marginalizowanych przez społeczeństwo. Misja ta realizowana jest zarówno na terenie parafii, jak również poprzez prowadzenie szeregów działań społecznych i edukacyjnych. Inną istotną cechą charyzmatu oblackiego jest życie we wspólnocie — co ma swoje korzenie w tradycji apostołów – będących wzorem dla pierwszych chrześcijan.

Niesienie Ewangelii do najuboższych należy do podstawowych celów zgromadzenia oblatów. To powołanie przejawia się w intensywnej pracy duszpasterskiej, prowadzeniu misji ludowych czy służbie osobom stojącym na marginesie społeczeństwa. Szczególne nacisk kładzie się również na dialog i współpracę międzyreligijną.

Jako jeden głównych nosicieli charyzmatu oblackiego, można wskazać staranie o prawdziwą ewangelizację, co przenika całość życia członków zgromadzenia. Oblaci dążą do przekazania Chrystusowego posłannictwa poprzez swoje uczynki, słowa i postawę uwielbienia Boga we wszystkim, co robią.

Czym jest Oblatyzm?

Oblatyzm stanowi kamień węgielny filozofii i duchowości, które kształtują styl życia oblatów misjonarzy. Wynika on z myśli św. Eugeniusza de Mazenoda, założyciela Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Centralnym elementem tej filozofii jest dewiza „Ewangelizować najbardziej opuszczonym”.

Zgodnie ze swoim charyzmatem, oblatowie poświęcają się pracy w trudno dostępnych obszarach lub tam, gdzie Kościół katolicki ma ograniczoną możliwość oddziaływania. Podstawą tego podejścia jest promowanie wartości ewangelijskich poprzez prace misyjne i ewangelizacyjne, a także troska o ubogich i marginalizowanych społecznie.

Religijna charyzma oblacka fundamentuje również na bliskości z Eucharystią oraz czci dla Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej jako patronki zgromadzenia. Istotne jest również utrzymanie silnych więzi braterskich między oblatami i współpraca w służbie duszpasterskiej.

Działania Oblatów są zaprojektowane tak, aby przynosić konkretne rezultaty takie jak: wzrost wiary osób zdystansowanych do Kościoła, poprawa warunków życia społeczności ubogich czy też umocnienie lokalnych struktur kościelnych. Wszystko to jest realizowane zgodnie z duchem Oblatyzmu, który promuje ewangelizację poprzez modlitwę, pracę i oddanie.

Życie według oblackiej natury

Pierwiastkiem fundamentalnym dominującym w charyzmacie oblackim jest bezwzględne zaufanie Bogu oraz dążenie do osiągnięcia pełni chrześcijańskiego życia, a także aktywna służba Bogu i ludziom. Mnisi oblatkowie są przekonani, że ich ciała i dusze powinny być poddane ciągłemu treningowi i ulepszaniu zgodnie z postanowieniami Reguły św. Benedykta – jednego z najważniejszych dokumentów zapoczątkowujących klasztorny styl życia.

Oblatek odnosi sie po łacinie do „oferty”, co sugeruje pełne oddanie się sprawom Bożym ze strony członków zgromadzenia. Zatem dla mnichów oblatek charakterystyczna jest absolutna gotowość do ofiary własnej woli na rzecz wyznaczonych celów. Ta konsekwencja viciorum studium (studiowanie wad), to ciągła praca nad sobą stanowi rdzeń charyzmatu oblackiego.

Na codzień elementy te manifestują się poprzez staranny podział dnia (hora et labora) pomiędzy modlitwę, pracę oraz naukę, które łączą się w zwartą całość formując typowe dla tego zakonu religijnego rytmiczny sposób podejścia do materialnego świata. Co więcej, umiarkowanie, rozwaga oraz troska o środowisko, to obszary wymienione w „Regule”, które dodatkowo podkreślają filozofię oblacką.

Dodatkowym wyznacznikiem charyzmatu oblackiego jest silna więź z lokalną społecznością. Oblaci stawiają sobie za cel nie tylko indywidualne duchowe doskonalenie się ale także służbę innym – działania miłosierdzia, edukacja czy pomoc ubogim stanowią integralny element ich misji.

Filozofia charyzmatu oblackiego

Charakterystyka charyzmatu oblackiego jest ściśle związana z koncepcją życia, która była wprowadzona przez św. Benedykta w VI wieku. Oblaci benedyktyńscy to katolicki zakon monastyczny, który wykorzystuje regułę duchową napisaną przez swego założyciela jako centralne źródło inspiracji i przewodnictwa. Kluczowym elementem tej filozofii jest idea „Ora et Labora”, czyli „modl się i pracuj”. Ta prosta dewiza podkreśla bliskie powiązanie między duchowością a codziennymi obowiązkami.

Koncentruje się na dążeniu do równowagi pomiędzy modlitwą, pracą oraz studiowaniem Pisma Świętego. Każdego dnia oblatów zachęca się do osobistego czasu refleksji, połączonego z aktywnością pracy miejskiej lub rolniczej, co pomaga utrzymać zdrowy rytm życia monastycznego. W ten sposób charyzmat oblacki stawia na pielęgnowanie spokoju, pracy nad sobą oraz dbałość o wspólnotę.

Filozofia charyzmatu oblackiego opiera się również na idei „stabilitas loci” – wierności korzeniom i miejscu zamieszkania. Miejscem tym nie muszą być jedynie struktury klasztorne, ale też wszelka przestrzeń, w której można realizować praktyki modlitewne oraz pracę na rzecz lokalnej społeczności.

Wśród innych istotnych wartości i idiomów związanych z charyzmatem oblackim można wymienić skromność, opanowanie, posłuszeństwo oraz wzajemne szanowanie członków wspólnoty. Tak szeroko zarysowane ramy sprawiają, że idee zakonu oblatów są stosowane także poza kontekstem monastyków i klasztorów – szczególnie tam, gdzie trzeba się odnaleźć w świecie pełnym przemian i stawić czoła codziennym wyzwaniom.

Poznaj zasady Oblatów

Jednym z głównych cech charyzmatu oblackiego jest kontemplacja w działaniu. Oblaci nobliści są pełni troski o dobro człowieka i świata, dążąc jednocześnie do głębokiego doświadczenia Boga. Ten aspekt charyzmatu wiąże się ściśle z modlitwą i medytacją, które są integralnymi elementami życia każdego oblata. To dzięki tej osobistej relacji z Bogiem można skutecznie pracować na rzecz innych, odzwierciedlając miłość Bożą w codziennym działaniu.

Oblaci pragną być naznaczeni przez Ewangelię, co przejawia się w ich prostocie oraz oddaniu służbie dla ubogich. Jest to szczególne powołanie do wspierania najbardziej narażonych na społeczną marginalizację: ubogich, opuszczonych, chorych czy uchodźców. Dla Oblatów nie ma granic kulturowych czy geograficznych – wszędzie tam, gdzie mogą służyć innym i pomagać spełniają swoje powołanie.

Charakterystycznym elementem charyzmatu oblackiego jest także misyjność. Nie jest ona ograniczona tylko do krzewienia wiary w miejscach o słabym poczuciu religijnego bytu społeczeństwa lub niedostatecznie rozwiniętej infrastruktury kościelnej. Oblaci zapraszają do głębokiego przeżycia wiary osobistej i społecznościowej, nie obawiając się nowych form przepowiadania Ewangelii.

Kolejny aspekt charyzmatu oblackiego to życie we wspólnocie. Oblaci widzą w pewności siebie siłę perspektywicznego perspektywy, udzielając się w pracy drużynowej, podzieleniu odpowiedzialności i świadczeniu wsparcia. Każda jednostka wkładam cały swój intelekt i duszę aby służyć społeczności lokalnym i międzynarodowym. Ta otwartość na innych i zaangażowanie we wspólne cele są głównymi filarami oblackiego doświadczenia duchowego.