Założenie zgromadzenia misjonarzy oblatów w 1816 roku

Założenie Oblatów Maryi Niepokalanej

Rok 1816 oznaczał kluczowy moment w historii religijnej, gdy Eugene de Mazenod założył Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Ta nowa grupa zakonna, której pierwotnym celem było nawracanie ubogich mieszkańców Francji po okresie rewolucji społeczno-politycznej, stała się istotnym kamieniem milowym dla zakonnic i generałów Kościoła Katolickiego na całym świecie.

Choć początkowa misja zgromadzenia była skierowana głównie do działań na rzecz chrześcijaństwa we Francji, szybko zaczęła rozszerzać swoje działania na międzynarodową skalę. Od tego czasu Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej prężnie działa na ponad dwustu obszarach misyjnych w różnych krajach, oferując szerokie spektrum usług duchowych i humanitarnych:

• Edukacja religijna i wykształcenie
• Niesienie pomocy potrzebującym i chorym
• Troska o miejsca kultu.

Eugene de Mazenod miał jasno widoczną wizję: żeby każdy człowiek mógł doświadczyć Bożej miłości i łaski niezależnie od swojej sytuacji życiowej i społecznej. Ta wizja żyje do dziś w pracy Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.

Misjonarze Oblaci – początki zgromadzenia

Pokonanym przez burzliwe czasy rewolucji francuskiej, biskup Eugene de Mazenod poczuł wołanie do głoszenia Ewangelii wśród najbiedniejszych. Fascynowany postacią Maryi Niepokalanej, zdecydował się na stworzenie zgromadzenia kapłańskiego, które pod jej opieką miało realizować misję ewangelizacyjną. W 1816 roku doszło do założenia Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.

Zgromadzenie od początku swojej działalności skupiało się na ewangelizacji grup społecznych znajdujących się na marginesie społeczeństwa. Biskup de Mazenod zrozumiał, że Kościół powinien być przede wszystkim dla tych, którzy są poza jego strukturami – biednych i zaniedbanych. Wybrani do służby Bogu Misjonarze Oblaci pragnęli nieść dobrą nowinę wszędzie tam, gdzie panują cierpienie i niewiedza o miłości Bożej. Swoją pracę rozpoczęli we Francji, by potem rozwijać swoje posługiwania w wielu krajach świata.

Ważnym aspektem ich misji była dewiza wyznawana od samego początku „Ewangelizacja najuboższych”. Ta idea stała się motywem przewodnim całej ich działalności, kreując charakter zgromadzenia jako instytucji głęboko zaangażowanej w niesienie dobroci i miłosierdzia. Przez pewien czas trudności z jakimi musieli się zmierzyć były ogromne, ale mimo to nigdy nie zaprzestali dążenia do realizacji swojej misji.

Rok misji Oblatów

W mijającym 1816 roku, światło ewangelii błysnęło mocniej niż zwykle poprzez początek całkiem nowej misji – powstaniu Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Inicjatorem tego zakonu misyjnego był Eugeniusz de Mazenod, prężna postać w historii Kościoła katolickiego, inspirowany głęboko przez miłość do Boga i troskę o najuboższych. Jego marzeniem było promowanie ewangelizacji na terenach o niskim dostępie do religii i duchowości.

To godne uwagi zaangażowanie nie tylko ukazało wizję pielgrzymowania w ślad za Chrystusem ale też wprowadziło rewolucyjne podejście do pracy misyjnej. Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej koncentrowało się przede wszystkim na ruralnych obszarach Francy, gdzie stan wiary był bardzo słaby. Zygzakowali od miasteczek do wiosek, skutecznie zapoczątkowując odrodzenie wiary katolickiej we Francji XIX wieku.

• Pierwsza obietnica: obiecali poświęcić swoje życie dla najbardziej zaniedbanych dusz
• Druga obietnica: posiadają szczególną dewocję do Maryi Niepokalanej
• Ostatnia obietnica: ogromne zwycięstwo każdego dnia to suma małych służb dla innych

Epoka zrodzenia Oblatów widać, że była okresem pełnym często nieludzkich trudności. Ale one nie wyzwalały w nich skargi ani pesymizmu, lecz siłę i odwagę do kontynuowania misji – propagowanie miłości Boga na wszelki sposób.

Geneza Misjonarzy Oblatów

Początek XIX wieku charakteryzował się potężnym przesunięciem we francuskim społeczeństwie, zanikaniem autorytetu religijnego i wyzwaniem sekularyzacji. Tło to stanowiło doskonałe pole dla genezy Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. W sercu Marsylii, w 1816 roku, biskup Eugeniusz de Mazenod stworzył zgromadzenie z myślą o duszpasterstwie osób ubogich – prostej ludności wiejskiej oraz robotników miejskich.

Mazenod, rozczarowany zmniejszającym się wpływem duchownych na wiernych i narastającym kryzysem moralnym kraju, zapragnął stworzyć grupę misjonarzy pełnych pasji do ewangelizacji ubogich. Zrozumiał on potrzebę łamania barier językowych i kulturowych między klerem a plebsem poprzez upowszechnianie nauki chrześcijańskiej w sposób prosty i przystępny dla każdego. Aby móc w pełni zaangażować się w służbę najuboższym, zakonnicy składali specjalne śluby – oblatio – oddanie siebie całkowicie Bogu i Kościołowi.

Zakładany przez Mazenoda instytut odróżniał się od innych tego typu wspólnot swoją unikalną strukturą. Obejmował zarówno księży, jak i braci zakonnych, a wszystkich członków traktowano na równi. Pierwsze lata istnienia Oblatów przyniosły wiele wyzwań – zarówno zewnętrznych wynikających z politycznej sytuacji we Francji, jak i wewnętrznych ze strony samej społeczności religijnej.

Pomimo tego, Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej rozwijało się szybko nie tylko na terenie kraju ojczystego, ale i poza jego granicami. W 1826 roku Kongregacja zaakceptowała ich regułę życia. Dziś obecność Oblatów widoczna jest w ponad 60 krajach świata.

Oblaci powstanie w roku 1816

Widok XVIII-wiecznej Francji był niezwykle zróżnicowany: burzliwość polityczna, społeczne napięcia oraz strategie utrzymania wiary katolickiej mimo docierających zmian. To właśnie scenariusz zasiewu nowego działania w Kościele, które rozpoczęło się od założenia Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w 1816 roku. W środku post-napoleońskiego chaosu powstała misyjna organizacja – dar dla Kościoła Powszechnego od Eugeniusza de Mazenoda, francuskiego księdza ze strony arystokratycznej.

Ksiądz Eugeniusz stworzył zgromadzenie z myślą o obszarach wiejskich Francji które, choć były silnie pogrążone w tradycji katolickiej, napotkały krótkotrwałe trudności w wyniku fransuskich zmagań rewolucyjnych czy też skutków reformacji. Społeczeństwo było głodne prawdy, a duchowieństwo potrzebowało narzędzi do jej przekazywania. Kluczowym zamysłem założyciela Oblatów było „ewangelizowanie ubogich”, co oznacza dostarczanie Ewangelii tym najbardziej potrzebującym i opuszczonym.

Rozwijająca się wspólnota religijna uzyskała aprobatę papieską w 1826 roku od Leona XII, co oznaczało zatwierdzenie jej celu i reguły. Oblaci Maryi Niepokalanej propagowali misje ludowe jako skuteczne narzędzie ewangelizacji na ziemiach wiejskich Francji. W następnych latach zgromadzenie rosło i rozszerzyło swoją działalność, mając na uwadze potrzebujących nie tylko we Francji, ale także poza jej granicami.